Marjolijn (Opus II) Songtext
von Cornelis Vreeswijk

Omdat we onder de sterren staan
En wij elkander wel mogen
Kus ik je lippen onder de maan
En kijk je diep in je ogen

En dan weet jij je opeens geen raad
Omdat je hart zo onrustig slaat
Het droeve feit, Marjolein, is
Dat liefde niets meer dan schijn is

Want ergens anders schijnt de zon
En exploderen granaten
En daar marcheert een bataljon
Daar sterven duizend soldaten


Wat is de liefde, Marjolein?
Is het een oorlog in het klein?
Kan men elkander vermoorden
Zonder geweren maar met woorden?

De nacht is lang, de maan is hoog
Nu slapen dieren en mensen
Daar valt een ster in een lange boog
Dan mag je geloof ik iets wensen

"Wat wil je hebben?" dat is de vraag
Ik geef je alles, oh zo graag
Al wat je wil kan je krijgen
Alleen mijn hart blijft mijn eigen

De liefde is een vreemd soort wijn
Je kunt haar proeven noch ruiken
Maar als ik jou was, Marjolein
Zou ik haar matig gebruiken


Want neem je maar één slok te veel
Dan schiet het gal je in de keel
′T is alsof je hart dan van lood is
Omdat de liefde dan dood is