Starzy ludzie Songtext
von Michał Bajor

Nie mówią prawie nic, bezradnie patrzą w krąg
Wyblakłym wzrokiem swym
Choć mogą forsę mieć, to przecież biedni są
Bo marzeń braknie im
W ich domach zapach ziół i zapach dawnych słów
Wśród smutnych ścian się zbiegł
W Paryżu żyje się jak na prowincji, gdy ktoś przeżył życia wiek
A gdy wpadają w śmiech, głos pęka im
Gdy o swych świetnych piszczą dniach
A gdy wpadają w płacz, ich zmarszczek gęsta sieć
Perliście lśni we łzach
A jeśli trochę drżą, drżą słysząc zegar, co w salonie mierzy czas
I gada noce, dnie swe "tak" i swoje "nie", i gada "czekam was"


Nie mają złudzeń już, ich książki dawno śpią, pianino w kącie śpi
I kot już dawno zdechł, niedzielne winko zaś już
Nie rozgrzewa krwi
Tak skurczył się ich świat, że nie ruszają się za wiele zwłaszcza, że
Przy oknie zaśnie się, w fotelu zaśnie się, spać mogą byle gdzie
Jeśli wychodzą, to wychodzą wbici w czerń i człapią resztką sił
Pochować kogoś, kto był jeszcze starszy i kto jeszcze brzydszy był
I opłakując go zapomnieć chwilę chcą o tamtych myślach złych
Że zegar noce, dnie swe "tak" i swoje "nie" gadając - czeka ich

Nie umierają, nie, lecz zapadają w sen, któremu końca brak
Wczepieni w dłonie swe, tak bojąc rozstać się - rozstają się i tak
Kto z dwojga został sam, wciąż dotyk będzie czuł stygnących
Drogich rąk
Kto z dwojga został sam, bez trudu znajdzie swój
Ziemskiego piekła krąg
Zobaczyć można ich jak z trudem niosą w deszcz
Parasol swój i wstyd
Że mówią cicho zbyt, że chodzą wolno zbyt, że żyją długo zbyt
A jeśli czegoś chcą, chcą komuś chociaż raz powierzyć myśli swe
Że zegar gada wciąż swe "tak" i swoje "nie" i gada "czekam cię"
Że zegar raz po raz swe "tak" i swoje "nie" gadając - czeka nas.