Hop, szklankę piwa Songtext
von Zbigniew Wodecki

Na skale czarnej, spadającej w morze
Stoi mój zamek
Oplata go galeria w koronki z białego marmuru
W koronki z białego marmuru?
W koronki z białego marmuru?
Tak!
Chciałem coś pisać
Co? Co? Co? Co?
Coś dżwięczy jak daleki gong
Gong, gong, gong
Coś dżwięczy jak daleki gong świątyni
Kiedy? Kiedy? Kiedy?
Kiedy, kiedy wieczorne niebo migdałowe
Sklepi swą kopułę nad miastem


Nad zrębem planety, pośród gwiezdnej nocy
Szereg alefów w nieskończoność pełznie
I nieskończoność unieskończoniona
Zamiera sama w sobie przez siebie zdradzona
Kłęby, kłęby, kłęby tytanów
I rogate, i rogate widma
Sypią, sypią, sypią gwiazd roje w wydarte otchłanie
Myśl w własne wątpia zapuściła szpony
I gryzie siebie sama w swej własnej otchłani
Lecz myśl ta czyja? Samo się nie myśli
Tak jak grzmi samo i samo się błyska
Punkt się rozprężył w "n" wymiarów przestrzeń
I przestrzeń klapła jak przekłuty balon

Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop szklankę piwa hop!
Dnem mojej duszy jest pierwotna mściwość
A moim herbem jest soczysta larwa
Zdębiałych koni lawiny, lawiny
I oficerów zasmucone miny

Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop, hop, hop szklankę piwa
Hop szklankę piwa hop!
Ważę ciężary o jakich nie myślał żaden cezar świata
A wszystko ulata, ulata jak wata, ulata jak wata
Hop szklankę piwa hop


Nad zrębem planety pośród gwiezdnej nocy
Szereg alefów w nieskończoność pełznie
I nieskończoność unieskończoniona
Zamiera sama w sobie przez siebie zdradzona
Kłęby, kłęby, kłęby tytanów
I rogate, i rogate widma
Sypią, sypią gwiazd roje, wydarte otchłanie
Myśl w własne wątpia zapuściła szpony
I gryzie siebie sama w swej własnej otchłani