Piach i niepamięć Songtext
von Mānbryne

Spijamy wciąż z plugawych ust palący jad, choć słodki jak miód
To skrytych marzeń smak i woń wstydliwych snów

Wypartych myśli taniec na grobie cnót
Tu skonał człowiek... a może Bóg?
Pusty tron, a na nim proch pustych słów, złamanych dusz
Darów z niebios ulewny deszcz tych win już nie zmyje
Na gruzach jedności, na skraju szaleństwa,
Przez podział i waśń przebija nasz cień
Na gruzach jedności nienasycenie drwi
Co jeszcze winniśmy zabić w sobie?


Z pękniętej klepsydry - piach!
Przez dłonie złożone w chwale!
I krew z drobinami szkła!
Na dno, w niepamięć!

Ta ostatnia spowiedź
Każdy grzech tnie niczym bat
To nie żalu skryty szept,
Lecz otchłani butny wrzask

Nikt się nie dowie gdzie skonał człowiek
Nie pamięta już nikt gdzie skonał Bóg

To nie świat zapłonie,
Lecz nadziei złudna skra,
Że na pustym tronie znów zasiądzie w chwale Pan
Po kolana w grobie
Tutaj cichnie buty wrzask
Czy o taki koniec błagaliśmy w swoich snach?